Het blauwe sterven
Nog één keer wilde zij in het spotlicht vliegen. Nog één keer wilde zij haar vleugels spreiden.
Hoger en hoger tot alles onder haar minuscule sterren werden in het donkere zwart.
Richting het zonnige gele licht, de warmte voelend op haar blauw groene veren.
Ze moest de kracht halen uit 't diepst van haar ziel.
Ze spande al haar spieren en met krachtige slagen vloog zij steeds verder tot boven de wolken.
Nog even volhouden, doorzetten, niet opgeven....
Ja, 't was haar gelukt.
Zij voelde de oranje gelige gloed op haar blauwige huid.
Zij was trots als een pauw.
Het was haar gelukt om nog één keer met haar uitstervende soortgenoten
een vreugdedans te vliegen.
Ze draaide, fladderde, maakte een duikvlucht op de wind tot al haar krachten op waren.
Met een laatste blik op het zonnige licht liet zij zich vallen de duisternis in.
Een lach om haar zoete roze lippen, dankbaar haar einde tegemoet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten