Ouder

Onze vader die....

Daar zit hij dan
mijn vader
nu een oude man
die gelooft
dat hij niets meer kan,
zelfs zijn billen schoon maken
en vele andere gewone zaken
kan hij nu niet meer
dit zegt hij iedere keer
als ik hem bezoek
ligt hij weer op zijn bed in de hoek.

"Pap, wat wil jij nog doen in je leven?"
"Ach, kind, 't is mij om het even."
"Ik denk nog heel rationeel,
't leven is mij nu allemaal te veel.
Dit verzorgingstehuis  is als een doodskist voor mij
alleen jullie bezoek maakt mij iets blij.
Voor mij hoeft het allemaal niet meer:"
zegt hij bij ons weerzien keer op keer.

55 jaar een huwelijk met zijn vrouw
sporadisch 't woordje "ik houd van jou".
Een licht herseninfarct in zijn kop
voor hem houdt zijn zin in het leven op.
Concentratie is nu een dagelijks gevecht
hij was zo aan het denken gehecht.

Een rationele liefhebbende man
nu een verbitterd geloof, omdat hij nu minder kan.
Een sprankje hoop, is alles wat ik voor hem wil
nu is zijn hart koud en zijn ziel zo kil.
Voor alles wat hij voor mij heeft gedaan
t' is moeilijk hem te laten gaan.

Ik geef hem een hand, een kus, een duwtje in zijn rug,
naar zijn huis kan hij zo niet terug.
"Kom op, pap, trek je broek eens zelf aan
ga even rustig rechtop staan.
Ik weet dat je dit zelf kan
jij bent nog lang niet een oude man."

Waterige doffe grijze ogen kijken mij aan,
die mij zeggen "laat mij toch gaan."
Ik kan het nog niet, ik wil sterk zijn voor twee
het liefst nam ik hem mee
naar mijn huis
weg, ver weg van dit akelige verzorgingstehuis,

maar net als mijn vader ben ik rationeel
de zorg voor een narcistische depressieve vader'
wordt op een gegeven moment ook mij te veel.

Zijn kamer; een kast, een kleine tafel en een bed
het past allemaal maar net.
Hij moet nu weg,
ze gaan zijn afdeling renoveren.
Alles moet mee; mijn vader en zijn kleren.
Naar kamer 366; een stalen bed, een kast en alles wit
een kamer waar geen leven in zit.

Dit kan zo niet langer
mijn vader lijkt steeds banger
opgesloten voor zeker een half jaar
dan is zijn oude kamer pas klaar.

Mijn liefde voor mijn vader, ook al wordt die niet herkend
ik weet dat jij nog steeds mijn vader bent.
Vanuit Arnhem rijd ik met een auto vol spullen
om jou zielloze kamer met liefde te vullen.
Broer, schoonzus, man en zoon helpen mee,
de samenwerking gaat naar ieders tevree.

Wij proberen voor jou, pap, een nieuw thuis te creëren
een beetje hoop in je hart
een beetje liefde voor een nieuwe start.
Nee, pap, in deze laatste fase in je leven sta jij niet alleen
je hebt je familie nog steeds om jou heen
die jou niet zien als een oude vent,
maar van jou houden zoals jij nu bent.

Jolanda